ΦΟΒΑΜΑΙ...

Φοβαμαι ρε γαμωτο...
Θελω τοσο πολυ να ερθει ο καιρος να παω να βρω σπιτι... το δικο μου σπιτι... το σπιτακι μου... που θα το παραταω κ θα το μαζευω οποτε θελω εγω...
Θελω τοσο πολυ να παω στο Πανεπιστημειο... να δω τα μαθηματα... να δω την χημεια που τοσο μου αρεσει... μα φοβαμαι εχω 2 χρονια να κανω μαθηματα και μαλλον δεν εχω καμια σχεση μαζι της...
Θελω να φυγω απο το σπιτι μου... με κουρασε αυτη η ατμοσφαιρα... δεν αντεχω αλλο τους καυγαδες τους... μα φοβαμαι... τι θα κανει το παιδι χωρις εμενα? η μαμα? ο μπαμπας? που θα μιλανε? ποιος θα τους ακουει? ποιος θα τους ηρεμει? ποιος θα πηγαινει για εναν καφε μαζι τους? κ ο μικρος με ποιον θα παιζει? σε ποιον θα μιλαει κ ποιος θα τον μαζευει? ποιος θα τον βοηθαει στα μαθηματα? ναι ενταξει δεν θα καταστραφουνε κιολας... αλλα... Ενταξει σιγουρα θα τα βγαλουν περα... ο καθενας με τον τροπο του... κ στο κατω κατω γι'αυτο ειναι το τηλεφωνο...
Ηθελα τοσο πολυ να φυγω... να τα αφησω ολα πισω μου... να ζησω αυτην την "φοιτητικη ζωη" που ολοι λενε... να γνωρισω νεους ανθρωπους... κ οσο περναει ο καιρος τοσο πιο πολυ ανυπομωνω να φυγω... να παω να βρω σπιτι να το δω... να το φτιαξω... να ξεκινησει το πανεπιστημιο... να δω τα μαθηματα...
ΑΛΛΑ... αυτο το γαμημενο το αλλα θα με τρελανει...
ΦΟΒΑΜΑΙ... κ φοβαμαι πιο πολυ να τους το πω κ να τους το δειξω... που κ που τα λεμε με τα κοριτσια... το βλεπω κ στο δικο τους βλεμα οτι και εκεινες εχουν τις ιδιες ανησυχειες... αλλα δεν το λεμε... δεν ξερω το γιατι... αλλα δεν λεμε ποσο φοβομαστε...
Μα γιατι? εγω ποτε δεν ειχα προβλημα με το αγνωστο... η μηπως ειχα κ δεν το ηξερα επειδη δεν το ειχα αντιμετοπισει ακομα... Αχ ανησυχω... κουραστηκα...
Ειναι και το κωλοβιβλιο που διαβαζω τωρα... με εχει ανησυχησει... μιλαει για το ειτζ... κ το φοβαμαι τοσο και αυτο...

ΑΧ ΟΛΑ ΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ... τι να κανω ρε γαμωτο? οσο περναει ο καιρος τοσο πιο πολυ ανησυχω... τοσο πιο πολυ φοβαμαι... ΑΑΧΧΧ... γιατι το επαθα αυτο???? Αφου ηθελα τοσο να περασει ο καιρος... να τελειωσει το καλοκαιρι...