10+1 τραγουδάκια-αναμνήσεις(παιχνιδάκι)

Και ενώ ήρθα και κάθισα στον υπολογιστή με πολύ άσχημη διάθεση, για να γράψω μια παραπονιάρικη ανάρτηση, βρήκα την πρόσκληση από τον tovene592 και αποφάσισα ότι προτιμώ να παίξω από το να κλαψουρίσω!!! Αλλά από ότι είδα και άλλοι είναι πολύ πιεσμένοι... Τέλος πάντων...

Εννοείται ότι ούτε και εγώ θα παίξω κανονικά το παιχνίδι!!! Πού να βρω τόσα τραγούδια? Μικρό κοριτσάκι είμαι άλλωστε... έχω πολύ καιρό να κλάψω με τραγούδια!

Θα ξεκινήσω από το πιο πρόσφατο...

1. Παππούς και γιαγιά (Βολάνης-Πάολα)

Σχετικά άκυρο τραγουδάκι! Τυχαία το άκουσα και μου φαίνεται πολύ τρυφερό!
Την δευτέρα λοιπόν το βράδυ μου έβγαλε πολλά από μέσα μου! Είχα περάσει 2-3 ημέρες χάλια, δεν είχα ξεσπάσει πουθενά και ακούγοντάς το μου έβγαλε όσα είχα!
(Στέφανε να είσαι καλά και πάντα ήρεμος, εκεί που είσαι! Ήσουν εξαιρετικός άνθρωπος! Άξιος θαυμασμού και παράδειγμα!)

2. Φύλακας άγγελος! (Γιάννης κότσιρας)

Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας είναι φύλακας άγγελος του άλλου! Μάλλον και οι δύο... Όταν θα φύγω, γιατί θα φύγω και το ξέρεις και το νιώθω ότι φοβάσαι, μην ανησυχείς, δεν θα με πάρει κανείς! Ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει την σχέση μας, ποτέ κανείς δεν θα μάθει για όσα έχουμε πει (δηλαδή δεν ξέρω αν θα μάθεις και εσύ ποτέ τα όσα λέω και γράφω εδώ) ποτέ κανείς δεν θα είναι όσο δίπλα σου είμαι εγώ, να το ξέρεις! Μπορεί να τσακωνόμαστε τελευταία! Μπορεί να βλέπω ότι αλλάζεις, να ξέρεις ότι και εγώ φοβάμαι τις αλλαγές! Καλέ μου όπου και να πάω, θα είμαι ο φύλακας άγγελος σου και θα είσαι ο δικός μου!

3. Το πιο γλυκό μεθύσι... Ο παλιάτσος και η μπαλαρίνα... Ανάθεμα σε... Ο προσκυνητής.. Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα... Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο... Αλλάζεις... Να γράφεις να τηλεφωνείς... Αύγουστος.. Να μ' αγαπάς... Πως μπορώ... Σ' αγαπάω ακόμα

Όλα είναι τραγούδια που έχω κλάψει πολύ! Μαζί με άλλα μου τα έγραψε ο φίλος μου κάποια στιγμή που είχαμε χωρίσει και με έκανε να γυρίσω πίσω... Από αυτά το αγαπημένο μου είναι το "Σ' αγαπάω ακόμα" του Παπακωνσταντίνου. Οπότε αυτό θα σας βάλω να ακούσετε...

(Υ.Γ τώρα που το θυμήθηκα!!! Κάποια στιγμή το άκουγα και σκέφτηκα τον J. Jimmy Rose και δεν του είπα τίποτα. Λοιπόν άκουγα αυτούς τους στίχους και σε σκεφτόμουνα:

Να κοιτάς και να θέλεις μην φοβάσαι να χάνεις

στη χαρά να ανατέλλεις ζωντανός μην πεθάνεις

και αν ο φόβος μας δένει να μην μείνουμε μόνοι

πάλι ο φόβος μας στέλνει μακρυά από ότι ενώνει....

Μην το ξεχνάς..)

4. Να με προσέχεις (Σαββόπουλος)

Κοριτσάκι μου να με προσέχεις! Το έχω πάντα ανάγκη!...

+1 Αποφάσισα να είναι ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ, μιλάει για τα τραγούδια και δεν ξέρω γιατί αλλά έχω κλάψει και με αύτο...

Φταίνε τα τραγούδια (Διονύσης Τσακνής)

Αφιερωμένο σε όσους από εσάς τους έχουν παρασύρει τα τραγούδια...

Και θέλω να προσκαλέσω τους: Artanis, J. Jimmy Rose, maraki, turigr (νομιζω πως δεν έχετε παιξει) και οποιον άλλο θέλει! Κανόνες: γράφετε 10+1 τραγούδια που σας έχουν κάνει να δακρύσετε.

Λούφα και απαλαγή...

Χθες βράδυ ύστερα από μια βδομάδα που είχα να βγω είχα ένα σωρό προτάσεις! Τελικά προτίμησα της φίλης μου! Πήγαμε λοιπόν στο θερινό σινεμά! Έχω ξαναπάει άλλες δυο φορές φέτος, στο "Μόλις χώρισα" και στο "Sex and the City" καλά ήταν και τα δύο! Χθες όμως ήμασταν αρκετά μεγάλη παρέα και είχε και κόσμο! Το γέλιο! Να κόβει ο ένας να ράβει ο άλλος! Η ταινία ήταν πολύ ωραία! Όσοι δεν την έχετε δει να την πάρετε!!!

Ψυχολογικό τεστάκι

Περπατάτε στο δρόμο, όταν ξαφνικά ξεσπάει μία τρομερή καταιγίδα.Ακόμη κι αν τρέξετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε, θα κάνετε τουλάχιστον 5 λεπτά για να φτάσετε στον προορισμό σας.Ποια από τις παρακάτω προτάσεις περιγράφει καλύτερα αυτό που θα επιλέγατε να κάνετε?

1. Ψάχνω να βρω κάποιο υπόστεγο, για να σταθώ μέχρι να σταματήσει η βροχή.
   
2. Δεν ξέρω πόση ώρα θα βρέχει ακόμη, κι έτσι τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ, προκειμένου να φτάσω στον προορισμό μου.


3. Κοιτάζω μήπως κάποιος με αφήσει να μπω κάτω από την ομπρέλα του ή κανένα μαγαζί για να αγοράσω μία.


4. Όταν βγαίνω έξω, έχω πάντα μία ομπρέλα μέσα στην τσάντα μου και την ανοίγω όποτε μου χρειάζεται.
   
   
   
   
   

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!!!!

Η ξαφνική καταιγίδα στο τεστ συμβολίζει έναν ξαφνικό καβγά-μία σύγκρουση και την αντίδραση σας!!!

1)Ψάχνω να βρω κάποιο υπόστεγο, για να σταθώ
μέχρι να σταματήσει η βροχή.
Ανήκετε σ' αυτούς που κάνουν υπομονή και περιμένουν να ηρεμήσει ο άλλος πριν προσπαθήσετε να λύσετε τη διαφορά.
Προτιμάτε να αφήσετε τον άλλο να ξεσπάσει μέχρι να εκτονώσει όλο το θυμό του και μετά του αναλύετε τη θέση σας ήρεμα και αντικειμενικά.
Μερικοί θα έλεγαν ότι είναι μία έξυπνη στάση, άλλοι θα τη θεωρούσαν άνανδρη και καταπιεσμένη.

2)Δεν ξέρω πόση ώρα θα βρέχει ακόμη, κι έτσι τρέχω
όσο πιο γρήγορα μπορώ, προκειμένου να φτάσω
στον προορισμό μου.
Είστε σίγουροι ότι έχετε δίκιο και ότι δεν υπάρχει λόγος
να τσακώνεστε γι' αυτό.
Ο διάλογος δεν αποτελεί μέρος της τακτικής σας.
Άν ο θυμός του άλλου χειροτερεύει, το ίδιο συμβαίνει και με το δικό σας.
Άν ό άλλος αρχίσει να φωνάζει, εσείς ουρλιάζετε.
Δεν είναι και πολύ αποτελεσματικό να τσακώνεται κανείς μαζί σας



3)Κοιτάζω μήπως κάποιος με αφήσει να μπω
κάτω από την ομπρέλα του ή κανένα μαγαζί
για να αγοράσω μία.
Είστε μάλλον ερασιτέχνης των συγκρούσεων
και των καβγάδων.
Μόλις ξεσπάσει ένας καβγάς, προσπαθείτε
να καθησυχάσετε τον άλλο και να
ηρεμήσετε τα πράγματα, μάλλον επειδή θέλετε
να τον αποφύγετε.
Είναι σημαντικό να μάθετε να παίρνετε θέση
και να αντέχετε πότε -πότε και καμιά καταιγίδα.



4)Όταν βγαίνω έξω, έχω πάντα μία ομπρέλα μέσα
στην τσάντα μου και την ανοίγω όποτε μου χρειάζεται.
Νομίζετε ότι έχετε την απάντηση σε κάθε κατηγορία
και μια δικαιολογία για όλα σας τα λάθη.
Οι καβγάδες είναι για σας μία καλή ευκαιρία
για να εξασκήσετε τη ρητορική σας ικανότητα,
ωστόσο οι άλλοι έχουν την εντύπωση ότι είστε
ένα άτομο που ξεφεύγει και ελίσσεται,
κάποιος που δεν είναι ειλικρινής.
Σίγουρα όμως θα έχετε μία καλή εξήγηση και γι' αυτό...

Βιντεάκι!

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Φύσα ψυχή μου

Αυτό το video clip έχει τραβηχτεί σε μέρη του χωριού μου! Συμμετέχουν παιδιά από το χωριό, ο γέρος που δείχνει στην αρχή είναι παπάς στο χωριό, πολύ μεγάλος βέβαια σε ηλικία αλλά ολόιδιος! Και κάπου είμαι και εγώ...

Παραδεχτείτε ότι είναι πολύ όμορφο χωριό... !!!!

...Αυτό το σπιτάκι!

Φτάνω στην αυλή... Αχ... τι μυρωδιά, κάτι μου θυμίζει, πολύ..πολύ έντονα... είναι γιασεμί! Το μυρίζω άπληστα.. και η πονηρή πάω και κάθομαι στην καρέκλα, χώνω το κεφάλι μου μέσα του και αναπνέω το άρωμα του... Ναι καλοί μου τώρα που σας γράφω το μυρίζω... δηλαδή αυτή είναι και η αιτία που γράφω τώρα...
Μα πώς γίνεται; Έχω περάσει χρόνια και χρόνια σε αυτή την αυλή... παιχνίδια, τσακωμοί, φωνές, μαλώματα, γέλια, πειράγματα... πώς και δεν κατάλαβα ποτέ άλλοτε αυτή την μυρωδιά; Τελικά μου έλειψαν οι βραδιές σε αυτό το σπιτάκι, που πια έρχομαι μόνο τις Κυριακές που είναι εδώ οι θείες μου και κουράζομαι από τις φωνές και τον πανικό...
Είναι τόσο ήρεμα, η μυρωδιά του γιασεμιού, του χώματος, των φύλλων μαζί με την μυρωδιά των αναμνήσεων με ηρεμούν... Κοιτάζω γύρω μου, είναι (ίσως υπερβάλω) ο επίγειος παράδεισος μου. Παντού κήποι και κηπάκια, στη μέση η ταράτσα (αχ αυτή η ταράτσα!) και όλα τακτικά, οι γλαστρούλες στη σειρά, όλα περιποιημένα και καθαρά από τα χέρια της γιαγιά μου και όμως φαίνεται να έχουν γίνει αβίαστα, χωρίς τον κόπο της... απλά μαγικά...

Κάθομαι στο τραπέζι, τρώω καρπούζι, νιώθω το ζεστό αεράκι να με χαϊδεύει (ζεστό όχι καυτό!!) και κουτσομπολεύω με την γιαγιά... Η γιαγιά μου... δεν είναι μια απλή και συνηθισμένη γιαγιά... Όχι δεν έχει καμιά σχέση με τις γιαγιάδες των παραμυθιών, δεν είναι ούτε χοντρή, ούτε θυμάμαι ποτέ να μας πήρε στα πόδια της να μας πει ιστορίες. Ακόμα δεν έχει σχέση με τις σύγχρονες γιαγιάδες... δεν έχει βαμμένα μαλλιά, ούτε μια τουαλέτα όλο κρέμες και κρεμούλες... Έχει άσπρα μαλλιά, μα δεν είναι γερασμένη, δεν έχει "παραξενιές". Αντιθέτως έχει μια ζωντάνια, μια ενεργητικότητα, είναι πάντα εδώ για όλους, ήρεμη, αθώα με "τους βάζους"*και τα "λοκάνικα"** της, με την απέραντη αγάπη της για όλους. Και πάντα με την έκφραση: "Να βάλλω μια τηγανιά πατάτες;" λες και δεν μπορούμε να πάμε να φτιάξουμε μόνοι μας... Μα το πιο σημαντικό πάνω της είναι ότι είναι φίλη μου, την εμπιστεύομαι, της ανοίγω την καρδιά μου, ακούω της συμβουλές της (άλλες φορές πολύ μακρινές από εμένα και άλλες φορές πάλι η λύση του προβλήματος) και ξέρω πως πάντα μπορώ να στηρίζομαι πάνω της... Αλλά το ξέρω ότι και εκείνη με εμπιστεύεται πολύ, θέλει την γνώμη μου...

Μάλλον σας κούρασα, αλλά είναι άδικο να μην μιλήσω για τον παππού μου.... είναι μορφή! Είναι άλλος άνθρωπος από εμάς... τους απομονωμένους, τους κουρασμένους, με το στομάχι χάλια από το άγχος... Είναι υπερβολικός σε όλα του... η πιο δυνατή φωνή που έχω ακούσει, ο πιο φωνακλάς, ο πιο γλυκός και ο πιο... εκφραστικός! Δεν ξέρετε τι χάνετε αν δεν έχετε ακούσει τις ιστορίες του '63, για μια Αθήνα που ούτε την φαντάζεστε! Όχι ούτε αυτός είναι γέρος! Μόλις που έχει αρχίσει να ασπρίζει το μαλλί του... και άμα τον ρωτήσεις τι κάνει; Θα σου πει ότι φταίει ο ασβέστης και το μπετό από τις οικοδομές... Έχει και εκείνο το περιβολάκι του... ότι βγάζει πρώτη εγώ να το δοκιμάσω.. και το καρπούζι από εκεί είναι...

*βάζους= τα βάζα
**λοκάνικο= λουκάνικο

ΔΕΣΜΟΙ, ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΣ...

Μη χαλάς την καρδιά σου , καρδιά μου...
Αυτή η Τετάρτη -η Μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμένη Τετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζώη σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρα σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε. Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου ... .

Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, κάθε καινούριος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ τις Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από 'κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.

Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.

Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μια εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.

Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους <<παλιούς>>. Τους <<συναγωνιστές>> μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: << Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστιμα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράγμα. Θυμάσε βρε; Αλήθεια το 'χεις κρατήσει ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθει, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...>>. Κατάλαβες καρδιά μου;

Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μαμά σου. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.

Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να σου το δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι και αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.

Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά που θα πάει...) Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματία, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση

Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται, αν έρθουν, κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;

Όχι, καρδία μου, δεν σου λέω <<γίνε υδραυλικός>>, επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς, γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα, τώρα που τα μάτια σου ναι υγρά ακόμα, αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου...

Και όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρο σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου. Καλή ζωή.

Έλενα Ακρίτα

Χθες είχα μάθημα, έκθεση και μας το διάβασε η καθηγήτρια μου... Θυμηθείτε του χρόνου τέτοια εποχή να μου το υπενθυμίσετε..