Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

ΔΕΣΜΟΙ, ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΣ...

Μη χαλάς την καρδιά σου , καρδιά μου...
Αυτή η Τετάρτη -η Μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμένη Τετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζώη σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρα σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε. Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου ... .

Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, κάθε καινούριος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ τις Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από 'κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.

Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.

Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μια εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.

Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους <<παλιούς>>. Τους <<συναγωνιστές>> μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: << Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστιμα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράγμα. Θυμάσε βρε; Αλήθεια το 'χεις κρατήσει ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθει, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...>>. Κατάλαβες καρδιά μου;

Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μαμά σου. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.

Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να σου το δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι και αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.

Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά που θα πάει...) Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματία, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση

Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται, αν έρθουν, κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;

Όχι, καρδία μου, δεν σου λέω <<γίνε υδραυλικός>>, επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς, γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα, τώρα που τα μάτια σου ναι υγρά ακόμα, αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου...

Και όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρο σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου. Καλή ζωή.

Έλενα Ακρίτα
Χθες είχα μάθημα, έκθεση και μας το διάβασε η καθηγήτρια μου... Θυμηθείτε του χρόνου τέτοια εποχή να μου το υπενθυμίσετε..

17 σχόλια:

Maria είπε...

Τι κάνεις Ειρηνάκι μου, πως τα περνάς; Βλέπω μπήκες ήδη στο κλίμα των εξετάσεων! Μήπως να το ξεχάσεις λίγο και να απολαύσεις το υπόλοιπο καλοκαίρι..;
Τέσπα, υπέροχο κείμενο και συμφωνώ με όσα γράφεις, πιστεύω πως μας εκφράζουν απόλυτα. Όμως, δεν κάνουμε και κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση! Οι προηγούμενες γενιές ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, εμείς πάλι πιστεύουμε πως θα αλλάξει μόνος του και κατά τ' άλλα μας φταίει το σύστημα...
Υ.Γ. Μην ανησυχείς, αυτή η επαναστατική μου διάθεση δεν διαρκεί πολύ

Hfaistiwnas είπε...

Ωραίο το κείμενο της Ακρίτα..
Καλό θα ήταν να το μάθει κάθε γονιός απ' έξω! Μη νομίζει πως περνάμε/ούσαμε καλύτερα!
Θα το θυμάσαι απο μόνη σου πιστεύω...:) Αλλά κάτι θα κάνουμε και εμείς!
Καλησπέρα!

tovenito είπε...

δεν θέλω ηττοπάθειες! θα διαβάσεις, θα γράψεις καλά και δεν θα χρειαστεί να στο θυμήσουμε! κι αν ακόμη δεν πας τόσο καλά, δεν πειράζει, η ουσία του κειμένου της ακρίτα δεν ξεχνιέται..

ειρηνη είπε...

@ Maria καλά Μαράκι μου είμαι! Εσύ? Μπα ακόμα δεν έχω μπει σε κανένα κλίμα τώρα ψιλοάρχισα τα μαθήματα, την άλλη εβδομάδα θα τα σταματήσω, την παράλη δεν ξέρω και πάει λέγοντας! Εσύ τι κάνεις ξεκίνησες? Μάλλον δεν το διάβασες όλο το κείμενο...

Υ.Γ να κανονίσουμε κάνα βράδυ να πάμε σινεμά...

ειρηνη είπε...

@ Hfaistiwna ναι και εγώ αυτό λέω κάθε γονιός και κάθε άλλος που κάθεται και σκάει και καίγεται για το πώς θα γράψουμε χωρίς να σκέφτεται ότι μας φορτώνει με παραπάνω αγχος! Τέσπα... Είμαι σίγουρη και ότι τα περάσατε και ότι θα τα περάσουν και άλλοι...

ειρηνη είπε...

καλέ μου @tovene592 που να τις αφήσω τις ητοπάθειες? Φέτος δεν έγραψα καθόλου καλά και με έχει πάρει αρκετά από κάτω...
Άμα έχεις τον πόνο σου ξεχνιέται μια χαρά...

Maria είπε...

Όντως, όταν το διάβασα, ήταν ακόμη το μισό. Όσο για τα μαθήματα, άρχισα και εγώ τη δευτέρα-ίσα ίσα που προλαβαίνω να πάω για κανα μπάνιο-.Πάντως όποτε θές πάρε τηλ να κανονίσουμε να βγούμε.
Φιλάκια

Artanis είπε...

Ωραίο κείμενο καλή μου, καλά έκανες και το έβαλες...Έχεις ακόμα μία τάξη, έτσι δεν είναι;
Έλα και μην αγχώνεσαι, μια χαρά θα πάς...
Φιλιά πολλά, καρδιά μου...

ειρηνη είπε...

@ Maria μου εγώ ίσα ίσα που άρχισα! Φαίνεται δεν θέλουν να μου κάνουν μάθημα! Μέχρι στιγμής κανείς δεν μου έχει τηλεφωνήσει...
Ναι θα σου τηλ.

ειρηνη είπε...

γλυκιά μου Artanis ναι έχω ακόμα μια χρονιά! Μια κουβέντα είναι το να μην αγχόνομαι! Δεν είναι πάντα τόσο ευκολο! Ακόμα και αν προσπαθώ να το μειώσω ή να το αποφύγω πολλές φορές έχω σωματοποιημένο αγχος... :(
Φιλάκια...

Jimmy Rose είπε...

Μάλλον θα πρέπει να το τυπώσεις και να το κάνεις ταπετσαρία στον τοίχο ώστε να το διαβάζεις καθημερινά. Είναι απόλυτα σωστά τα όσα γράφει.
Μην αγχώνεσαι. Με ηρεμία θα έρθουν όλα τα καλύτερα (όποια και αν είναι). Καμιά φορά αυτό που φαίνεται συμφορά και αποτυχία τώρα, στην πραγματικότητα είναι σωτηρία.
Καλημέρα.

ειρηνη είπε...

@ Jimmy Rose αυτο ειπαμε με την φιλη μου θα το βαλλουμε στην πορτα του δωματιου μας να το βλεπουμε συνεχεια!!! Σίγουρα θα έρθουν τα καλύτερα... το θέμα είναι πως θα έρθουν...

Μαρια Νικολαου είπε...

Eνα τετοιο γλυκό μπλοκ,μιας τετοιας γλυκιάς ηλικίας, με μια τετοια γλυκύτατη κεντρική φωτογραφία, θα ήταν ομορφο να ειχε και ενα αλλο template.. Πιο γλυκό και με χρώμα..
Ε??
(Οχι οχι δεν ειμαι κακια μια γνωμη ειπα γιατι μαρεσαν πραγματικα αυτα που ειδα εδω μεσα..)
Η αληθεια ειναι πως δεν τα παω καλα με το template αυτο..Κατι σε λιλα ή ροζ?? η γαλαζιο??? ή κιτρινο???
Αντε σε ζαλισα!
:)

ειρηνη είπε...

@Μαρία τελικά δίκιο έχεις... επρεπε να το αλλάξω! Ποιο ωραίο δεν είναι αυτό?

Maria είπε...

Γεια σου ειρηνάκι, τι κάνεις;
Πολύ ωραίο το νέο look του blog.
Το γαλάζιο λένε είναι το χρώμα του πνεύματος, το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού και δείχνει έναν αγώνα προς την ωριμότητα…
Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων !
Τεσπα, λίγο απαισιόδοξο πάντως το σχόλιο στο προφίλ σου

ειρηνη είπε...

@ maraki μου καλα! Εσύ? Αντε δεν το ήξερα αυτό για το μπλέ, το έβαλα γιατι πάντα ήταν το αγαπημένο μου χρώμα...
Δεν νομίζω οτι είναι απαισιόδοξο, απλά μια προτροπή να μπορέσουμε να γίνουμε πιο θαρραλέοι...

Ανώνυμος είπε...

Κι αν έχω κάνει λάθος και του χρόνου είσαι στα φανάρια μαζί με το παιδί σου για να ζητιανεύεις, δεν πειράζει. Θα τα βλέπουν άλλοι και θα γελάνε. Κι αν ο δρόμος θάναι γεμάτος άστεγους και πεινασμένους, πάλι δεν πειράζει. Θάμαστε εδώ οι τροβαδούροι της "ζωής" να σου υπενθυμίζουμε πως υπάρχει και η δική μας ζωή. Αν δε μπορείς να τη ζήσεις, τουλάχιστον θα μπορείς να τη ζηλεύεις. Γι αυτό σου λέω καρδιά μου, γράψτην αυτή την μαύρη τετάρτη. Θα ακολουθήσουν μαύρες πέμπτες, μαύρες παρασκευές, μαύρα σάββατα... πολλά μαύρα χρόνια - που θα τα βλέπεις μετά και θα γελάς. Με το ζόρι.