ποιο σάλεμα του νου σηκώνει το χέρι για να καρφώσει εφτά φορές; κατασφαγμένος και αιματοκυλισμένος. σε ποιον αξίζει ένα τέτοιο τέλος; και αυτοί που τον ξέρανε μιλάνε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή, που χαμήλωνε τη ματιά από συστολή. και στο βλέμμα του υπήρχε μία θλίψη. με συγκινεί αυτή η σκοτεινιά. τι ταύτιση! όταν ίσως δεν συναντιέσαι ποτέ με αυτό που σε γεμίζει, να χτίζεις τη ματιά σου με μια ανεξίτηλη μουντάδα. ίσως η μοναξιά να κατατρώει το μέσα σου και η ρωγμή που υπάρχει να ξεχειλώνει ολοένα. μια ατελής σύζευξη. και τι αυτοκαταστροφικό άτομο. πόσο κενό μπορεί να καλύψει μια λευκή γραμμή; πόσα συναισθήματα να σου γεννήσει μια ρουφηξιά; πόσες εικόνες να ζωγραφίσει ένα τρυπημένο μυαλό; αλλά για όλα θα υπάρχει μία εξήγηση. το εύκολο είναι να κατηγορείς, να κρίνεις. το δύσκολο να κατανοείς και να ερμηνεύεις. το δύσκολο να ψάχνεις το γιατί μιας ψυχής. το βολικό να τη στηλιτεύεις γιατί δεν σου μοιάζει.και όλα τα πουκάμισα μαύρα. παντού μαύρο. μαύρες και οι φοβίες του. ο θάνατος, η φυλακή και η μονάξια. και λίγο γκρίζο. έτσι για να το σπάει και να μην ανησυχεί η κυρία ντένη. “μπουμπού!” “παιδί μου” (Το αντέγραψα από το μπλοκ του tovene592 ! Να πάτε να διαβάσετε όλη την ανάρτηση γράφει πολύ όμορφα!) Υ.Γ. Κοριτσάκι μου για σένα το αντέγραψα ελπίζω να το διαβάσεις!
3 σχόλια:
Με συγκίνησες... :)
Γιατί? Παίζει και εσύ?(λολ)
αχ, τι ωραίο βιντεάκι! μας θύμισες πράγματα! τι ωραίες στιγμές! καλή μας επιτυχία!
Δημοσίευση σχολίου